گر چه اندر دل هر ذرّه تـمـنای تو بود           سیـنـۀ کـعـبـۀ دلـدار فـقـط جـای تو بود

بعد احـمد به همه خـلـق وَ ربّ الکـعـبه           نه کسی هست و نه بوده است که همتای تو بود

پیش از خلق همه هستی و مُلک و ملکوت           در عـدم افـضل اعـمـال تماشای تو بود

علت بـخـشش آدم ز خـطایـی که نـمـود           حذف گـنـدم ز سر سفـرۀ دنیای تو بود

آنکه در طور همی پاسخ موسی می‌ داد           صوت داودی و آن لحن دل آرای تو بود

آن همه حسن و ملاحت که به یوسف دادند           عکسی از آیـنـۀ چـهـرۀ زیـبـای تو بود

اثـری را که خـدا در دم عـیـسی بـنهـاد           قدری از جذبه و تأثیر نفس‌ های تو بود

شب معراج به هر ره که گذر کرد نبی           ز ابـتـدا تا به سر انجـام رد پای تو بود

تو یـدالـلـهـی و اسلام اگر پا بر جاست           همه از مـرحـمـت دست توانای تو بود

نه گزاف است که گویند به هنگام طواف           احـتـرام حرم از لطف قـدم‌ های تو بود

هـمه را طـوف ولادت گه تو واجب شد           تـا بـدانـنـد که مـقـصـود تـولای تو بود